یه دفعه ای تصمیم گرفتم این پستو بنویسم.

حس و حال خاطره نوشتن ندارم جدیدا.

امروز تو مدرسه خیلی خوش گذشت.

به عنوان عیدی یه دیوان حافظ بهمون دادن که خیلی خوشمل بود.

این مدیرمون جیگره .

خیلی دوسش دارم.

شنیدم حمی(ناظم مدرسه قبلی)که احتمالا اکثرتون میشناسینش شده مشاور

یعنی نمیدون چی بگم الآن؟

خودش به یه روانپزشک نیاز داشت.

چند روزه مدرسمون زنگای تفریح آهنگ دوست دارمِ محسن یگانه رو میذاره(آهنگ وبم)بعد وسطش ضد حال میزنه آهنگو عوض میکنه.

خو آخه مادر من چرا با احساسات این همه دخترجوون بازی میکنی؟هان؟

جدیدا عاشق فیزیک شدم.

هم درسشو دوس دارم هم دبیرشو.

قرآنم که دیگه جیگره.

میاد سر کلاس یکی دوتا آیه میخونه بعدش حرف میزنه و سوالای بچه هارو جواب میده.

و فقط مشکل بزرگ ما دین و زندگیه که عین رادیو گفتگو میمونه.

یعنی دو ثانیه ساکت نمیشه.

نفس گیریم نمیکنه لامصب.

من جای اون بودم تاحالا پونصد بار دچار حمله عصبی و قلبی و تنفسی.................شده بودم

زنگای ورزشم که نگو.

از همون در باشگاه که وارد میشم بلا سرم نازل میشه تا وقتی برگردم.

مثلا هفته پیش توپ خورد به دستم ناخنم شکست که هنوزم ناخنم کبوده زیرش.

این هفته هم اول توپ خورد به چشمم.

دستم ضرب دید.

پا درد گرفتم.

کلیه هام درد گرفت.

خلاصه من مطمئنم یه روزی تو همین باشگاه میمیرم.

وصیت میکنم همونجا خاکم کنید

والا! چه وضعشه.

این از وضعیت مدرسه.

حالا میخوایم راحت شیم از اینا میریم سوار سرویس میشیم.

رانندش از اول تا آخر حرف میزنه.

یعنی دبیر دین و زندگی پیش این کم میاره.

مرده هم سن جد بزرگمه هااااااااااااااااااا.اصن فسیلیه واسه خودش.نمیدونم چه جونی داره اینقدر حرف میزنه.

البته همین روزا تحویلش میدیم به موزه ی آثار باستانی.

فعلا همین.

بای